“Mijn paniekaanvallen veranderden mijn leven. En ik ben nog steeds niet de oude.”

“Ik was al vroeg in mijn carrière bewust van het feit dat ik de voetballerij toch niet zo fijn vond. Met voetbal moet je je laten zien en altijd presteren. Dat kon ik goed. Maar als privépersoon is dat niet wie ik ben. En misschien dat het daarom nu al twee jaar minder met me gaat. Sinds ik gestopt ben met voetbal zit ik in wat ik ‘een overbruggingsperiode’ noem.”

“25 jaar lang ben ik geleefd, heb ik alles moeten slikken en mezelf moeten neerzetten als een persoon die ik eigenlijk niet was. Ik had dagelijks woede in me. Over onrecht, verdriet en teleurstellingen. Zoveel emoties die ik eigenlijk allemaal heb opgekropt al die jaren. Dat is niet gezond. Je moet het er ergens uit laten. Pas nadat ik stopte met voetbal had mijn lichaam de tijd om dat te verwerken. Ik kreeg paniekaanvallen en ging het zoeken in het fysieke. Maar het is niets fysieks. Mensen worden pas écht bewust op het moment dat er iets ergs gebeurt. Maar dan is het al te laat. Dat is ook bij mij het geval geweest.”

“Nu het hele voetbalgedeelte van mijn leven verdwenen is, leer ik mezelf pas echt kennen. Ik leer nu pas hoe ik met het leven in de ‘normale/gewone(?) wereld’ om moet gaan en hoe ik écht mezelf kan zijn. Ik ben ook mijn interesses naast voetbal aan het ontdekken. Maar ik heb nog altijd geen antwoord op alle vragen.”

“Alles gebeurt met een reden. Als ik die paniekaanvallen niet had gehad, was ik nooit bezig gegaan met het mentale aspect van het leven. Ik geloof dat dit me moest overkomen, om van mij een beter mens te maken.“