“Iedereen heeft zijn eigen struggles. Die moeten we openhartig met elkaar gaan delen.”

“In september 2019 werd ik op tour in Singapore plotseling heel erg emotioneel. Ik besefte dat ik net voor de zoveelste keer 12 uur in het vliegtuig had gezeten om 2 uur lang ‘mijn kunstje’ te doen. Alles in het leven werd opeens betrekkelijk. DJ zijn, veel geld verdienen, het boeide op dat moment allemaal niet meer. Ik wilde gewoon bij mijn gezin thuis zijn. Dat was voor mij een wake-up call. What the fuck ben ik aan het doen en waar ga ik heen met mijn leven?”

“Gelukkig ben ik van huis uit gewend hier over te praten, waardoor ik niet snel in de mentale problemen beland. Maar dit was het moment om te veranderen. Dat moest ik zelf doen, niet mijn management of agentschap. Die willen juist méér business. Ik heb toen een brief gestuurd naar mijn manager, agent en promotors. 2020 zou ons grootste jaar ooit worden en ik kwam met een verhaal dat ik 60% minder aan boekingen wilde gaan doen. Dat sloeg in als een bom, maar ik voelde me heel sterk om dat op dat moment zo te uiten. Daarna kwam Covid-19 en ging er helemaal niets meer door. Dat gaf mij de kans om echt na te gaan denken en kritisch naar mijzelf te zijn. Ik ben gaan zoeken naar waar mijn tekortkomingen en onzekerheden liggen. Daar ben ik toen wel wat shit tegen gekomen, waar ik nooit wat mee gedaan heb.”

“Je bent jarenlang lang iedereen aan het pleasen, behalve jezelf en de mensen waar je om geeft. Niets ten nadele van de mensen die op die weg van je zijn gaan houden, maar je hoeft niet altijd maar te springen voor anderen. Want als je dat doet, krijg je er ook geen respect voor terug. Als je respect voor jezelf hebt en degenen waar je van houdt, dan komt de rest vanzelf. Dat thema speelt nu bij mij, sinds ik in Singapore de deksel op mijn neus kreeg.”

“Ik heb mezelf compleet weggecijferd. Niet naar mezelf gekeken om uit te vinden wat nou mijn échte behoeftes zijn. Naarmate ik dat ben gaan onderzoeken, merkte ik dat ik maar heel weinig nodig heb. Ik wil familie en leuke mensen om mij heen en elke dag te eten. Vroeger dacht ik dat ik grote boten en een kast vol Louis Vuitton moest hebben om te kunnen laten zien dat je iets had bereikt. Maar als ik mezelf was blijven pushen, dan was ik in een burnout terecht gekomen. De eerste voortekenen daarvan waren al zichtbaar.”

“Die druk is voornamelijk door mijzelf opgelegd. Ik ben een tweede generatie allochtoon. Ik ben hier geboren en gevormd en ben een Nederlander met een Surinaamse achtergrond. Als iemand met een kleurtje krijg je heel vaak te horen dat je er er harder voor moet werken. Mijn ouders waakten daarvoor, door mij te zeggen dat ik net zo goed was als iedereen, waardoor ik met veel meer zelfvertrouwen de maatschappij in ging dan mijn vrienden met dezelfde achtergrond. Daarnaast was ik in mijn jeugd een goede voetballer. Zo goed zelfs dat Chelsea zich voor me meldde. Ik zat daar enkele maanden, toen ik op de training mijn enkel op drie plaatsen brak. In één doffe klap wist ik dat mijn droom niet goed zou komen. Ik dacht toen dat ik die pijn nooit meer te boven zou komen. Een half jaar lang heb ik niet veel meer gedaan dan voor mij uit staren. Totdat ik mijn oude passie weer oppikte; het verzamelen en draaien van muziek. Met mijn topsport mentaliteit van het alsmaar presteren en beter willen worden, ben ik die scene in gestapt en heb ik de klap van Chelsea na lange tijd een plek kunnen geven.”